Rozdział VI

Ciekawe czy w ich życiu nie zmieniłoby się nic, gdyby mnie z nimi nie było.

Zmarszczyłam brwi i skarciłam się w myślach.

Życie nie kończy się na tym dniu.

- Nadejdą jeszcze kolejne dni. – szepnęłam do siebie.

- Nie było aż tak źle. – usłyszałam za sobą znajomy głos, obróciłam się i zobaczyłam nikogo innego jak Mię, moją przyjaciółkę. Stała jak zwykle uśmiechnięta, poprawiając spadającą jej z ramienia białą torebeczkę. Podeszła w moją stronę ostrożnie schodząc po kamiennych schodkach.

Znajdowałyśmy się właśnie przed głównym wejściem szkoły, dziwne uczucie znowu patrzeć na ten budynek, po takiej przerwie.

Na mojej twarzy wykwitł grymas.

- Tak, masz rację. – uśmiechnęłam się od razu odganiając od siebie wszelkie wątpliwości dotyczące nowego roku szkolnego.

Obiecałam sobie, że nie będę się tak wszystkim przejmować. Wreszcie odżyłam, po raz pierwszy od… tamtego „wydarzenia” mam uczucie, że wszystko będzie dobrze i wreszcie będę szczęśliwa. Nic tego nie zmieni. Dziś zaczyna się kolejny rok nauki, mam ze sobą swoich najbliższych, jestem wypoczęta i pełna zapału. Już nawet podczas przerwy letniej marzyłam o tym by znowu wrócić do szkoły i pokazać wszem i wokół, że jestem silna i nic nie stanie mi na przeszkodzie.

Zaśmiałam się nerwowo chcąc rozładować napięcie.

Utkwiłam wzrokiem w parku, po drugiej stronie ulicy. Drzewa są takie zielone, a kwiaty najróżniejszego gatunku mają tak intensywne kolory, że po zbyt długim przyglądaniu się im trzeba spuścić wzrok. Nawet niebo, na którym ostatnimi czasy lubiły pokazywać się chmury – często burzowe – teraz jest czyste i naprawdę piękne.

Westchnęłam kiedy poczułam na swoim ramieniu dłoń, która w kojącym geście próbowała mnie uspokoić.

Ktoś znajdujący się za mną zagwizdał, a ja już domyślałam się kto to może być. Odwróciłam się cała uśmiechnięta. Któż by inny mógł to być jak nie Max?

- Niesamowicie wyglądasz! – uśmiechnął się w moją stronę Max, idąc w moim kierunku ze skrzyżowanymi ramionami.

Poczułam jak się rumienię przez jego komplement.

- Powinnaś częściej się tak ubierać! – rzuciła w moją stronę Mia tym swoim optymistycznym tonem. – Naprawdę! – uśmiechnęła się, stając ramię w ramię ze swoim bratem.

- W takim razie powinniście mi podziękować! – dobiegł nas wszystkich dobrze nam znany śmiech. To Sophie wychodziła z budynku szkoły wraz z innymi uczniami. – Gdyby nie moja interwencja to by się nie wydarzyło. – wyszczerzyła zęby w uśmiechu najwidoczniej dumna z siebie. Podeszła do nas, po czym przybiła piątkę z Maxem, uścisnęła Sophie i mnie.

- Z moimi krzywymi nogami mogę robić za atrakcję w cyrku. – skrzywiłam się.

Od zawsze miałam mniemanie, że zostałam pokarana przez los niezbyt zgrabnymi nogami. Jednak kiedy miałam dobry humor potrafiłam mówić i myśleć o nich jak o cudzie natury. Za to podczas gdy posiadałam naprawdę podły nastrój byłam zdolna do rozpatrzenia amputacji. Był to taki mój dziwny kompleks, którego nigdy się nie wyzbyłam.

- Przestań. – Sophie sprzedała mi kuksańca w ramię i uśmiechnęła się jakby jej jakoś nagle zaświtało w głowie. – Ty nie masz czego się wstydzić, co dopiero inni… – kiedy Soph zauważyła na naszych twarzach zmieszanie wskazała podbródkiem w stronę wychodzącej ze szkoły Stephanie Burson.

Pojęliśmy w mig, co miała na myśli Sophie. Otóż Stephanie była blondynką, nie mówię, że naturalną, ale mniejsza… Była blondynką, a w połączeniu ze swoją mocną opalenizną, która do tego nie była równomierna Stephanie wyglądała po prostu okropnie. Jedak nie przeszkadzało jej to w czuciu się lepszą od wszystkich wyglądających normalnie, przeciętnych uczniów naszej szkoły.

Mia tylko zachichotała, a ja nie mogłam się powstrzymać by do niej nie dołączyć. Max natomiast uśmiechnął się szeroko.

- Może przeproszę się ze spódnicami i sukienkami… – zasugerowałam cicho po chwili.

- Trzymam cię za słowo, Mc'Cras. – Sophie pogroziła mi palcem, a ja wyszczerzyłam się do niej głupkowato.

Chwilę siedzieliśmy tam przy murku, rozmawiając o wszystkim, co było związane z rozpoczęciem roku szkolnego i samą uroczystością tego dnia. Podzieliliśmy się między sobą swoimi oczekiwaniami i paroma nowinkami. Naprawdę nie chciałam się z nimi rozstawać. Wiedziałam, że i tak spotkamy się jutro, więc nie powinnam się niczego obawiać. Jednak… czułam, się tak jakbym mogła ich stracić… Na zawsze.

Uśmiechnęłam się do Mii, Sophie i Maxa. Właśnie rozmawiali o czymś z dość dużym zaangażowaniem, więc nie chciałam wyjść na ignorantkę, którą chyba jednak byłam. W końcu mam przy sobie swoich przyjaciół, a całkowicie ich zbywam myśląc o Bóg jeden wie o czym.

- Margaret? – usłyszałam głos Maxa, który wyrwał mnie nagle z rozmyśleń. Spojrzałam na niego otępiałym wzrokiem. Chyba właśnie oczekiwali na moją odpowiedź w jakiejś kwestii, a ja choćbym nie wiem jak się starała nie mogę wymyślić, o co mogłoby im chodzić.

- Przepraszam, – pokręciłam głową, zażenowana własną osobą. – zamyśliłam się.

- Pytałem czy idziesz. Zrobiło się już dość późno. Powinniśmy wrócić do domów i przygotować się na wszystko, co może przynieść jutro. – uśmiechnął się słabo na myśl o jutrzejszym obowiązku pójścia do szkoły.

- Tak, tak. Przepraszam. – potrząsnęłam jeszcze raz głową, po czym uniosłam ją lekko i wymusiłam słaby uśmiech.

Zdążyliśmy odejść z tamtego miejsca na jakieś sto metrów, gdy nagle przypomniałam sobie, że nie zabrałam ze sobą torebki. Kiedy rozmawialiśmy przy murku położyłam ją tam by mi nie ciążyła, jednak kiedy postanowiliśmy pójść do domu całkowicie o niej zapomniałam!

- O nie! Zostawiłam tam swoją torebkę! – twarze moich przyjaciół zwróciły się w moją stronę. Pewnie musiałam wyjść na nieźle roztrzepaną. Najpierw nie kontaktuje podczas rozmowy, teraz to! – Idźcie beze mnie. – machnęłam im ręką, zawracając w kierunku budynku szkoły.

- Pójść z tobą? – zapytała Sophie.

Nie miałam pojęcia dlaczego, ale miałam przeczucie, że powinnam iść sama, nieważne jak bardzo chciałam by moja przyjaciółka mi towarzyszyła.

- Nie! Dam sobie radę! – krzyknęłam, przyspieszając do lekkiego truchtu.

Jeszcze przez chwilę moi przyjaciele stali w tym samym miejscu, lecz po chwili postanowili kontynuować swoją drogę do domu, beze mnie.

To była chwila zanim nie znalazłam się przy murku, obok którego odbyliśmy swoją rozmowę. Moja torebka była w dokładnie tym samym miejscu, w którym ją zostawiłam. O dziwo wyglądała tak, jakby nikt nie zaglądał do jej wnętrza, a to był dobry znak.

Podbiegłam do niej i od razu pochwyciłam w swoje dłonie. Oparłam się ręką o murek, a drugą spróbowałam ocenić, czy aby na pewno nic mi nie zniknęło. Byłam wymęczona truchtaniem, więc moje zmysły, które zwykle świetnie monitorowały otoczenie teraz zawiodły. Ktoś podszedł do mnie cicho i stanął tuż za moimi plecami.

- Hej. – usłyszałam cichy i spokojny głos nad swoim prawym ramieniem.

Zmarszczyłam brwi starając się skojarzyć głos z odpowiednią osobą. Kiedy udało mi się połączyć fakty otworzyłam szerzej oczy i od razu odwróciłam się przodem do chłopaka, który do mnie podszedł. Stał tam ze spokojnym wyrazem twarzy i bacznym spojrzeniem. Chociaż się nie uśmiechał mogłam przysiąc, że z czegoś był zadowolony. Może z faktu, że się do mnie podkradł i nie udało mi się tego usłyszeć, ani zobaczyć. Albo z faktu, że w ogóle udało mu się na mnie wpaść tutaj? Właściwie to skąd on tu się wziął?

Stałam plecami do murka, obie ręce miałam mocno zaciśnięte na jego krawędzi. Spojrzenie wbiłam w zielone oczy szatyna. Musiałam wyglądać na przestraszoną, bowiem chłopak wyciągnął rękę w moją stronę chcąc mnie uspokoić, ale ja szybko ją odepchnęła swoją.

- Nie dotykaj mnie. – wysyczałam przez zaciśnięte zęby. Chwyciłam prawą ręką torebkę, która leżała na murku i wyminęłam chłopaka.

Nie odeszłam daleko kiedy po kilku zaledwie krokach poczułam jak chwycił mnie za lewą rękę bym odwróciła się w jego stronę. Obróciło mnie tak nagle, że prawie wypadła mi torebka, ja sama ledwo co wpadłabym na niego.

Rzuciłam mu wściekłe spojrzenie chcąc pokazać, że nie zgadzam się na to. Nie zgodziłam się by mnie zaczepiał, a tym bardziej szarpał. Mogłam przecież zadzwonić na policję. Może wtedy by zrozumiał, może wtedy.

Nagle złapał mnie za drugą rękę, tą, która dotychczas trzymała torbę i przyciągnął mnie do siebie. Mogłabym przysiąc, że siła z jaką moja własność rozbiła się o podłoże mogła popsuć mój telefon na dobre. W jednym momencie cały zapał, cała siła, którą czułam ze mnie uleciała. Byłam tak przestraszona tym, co może się wydarzyć, że zaczęłam się trząść ze strachu.

- Czy naprawdę się mnie tak bardzo boisz, Megan? – spytał swoim delikatnym głosem, który zawsze miał w sobie nutkę dociekliwości, zbyt małą, by mieć pretensje, zbyt dużą by o niej zapomnieć.

- T-tak. – wycedziłam.

Poczułam dziwne uczucie. Coś mówiło mi, że to nie powinno się wydarzyć. Coś w głębi mnie krzyczało, że to nie tak powinno być, ale nie potrafiłam tego słuchać. Jedyne, co mnie niepokoiło, to nieopuszczająca świadomość, że mogę się nigdy nie dowiedzieć, co to oznacza. Jednak wiedziałam dobrze, że coś tu nie gra. Jakby to, co się dzieje nie powinno się dziać, a zamiast tego powinno stać się coś zupełnie innego. Tylko co?

- Powiedz mi: dlaczego? – pochylił nade mną głowę, chcąc mieć lepszy widok na moje oczy, które, choć nie podoba mi się to, ale muszę to przyznać, były takie same jak jego. Ten sam szmaragdowy odcień.

Nie potrafiłam mu odpowiedzieć. Nie wiem z jakiego powodu. Strach przed nim narodził się bez mojej interwencji czy nawet wiedzy. Zaczęłam się go bać, kiedy po naszym pierwszym spotkaniu wymusił kolejne, a potem kolejne. Choć podczas nich nie stała mi się krzywda, co więcej czułam się dziwnie bezpieczna, to jednak nie potrafię powstrzymać mojego lęku przed jego osobą. Boję się przyznać mu rację. Jego słowa były jak słowa szaleńca, było ich zbyt dużo jak na jedną rozmowę i nie miały sensu, ani koneksji. Boję się uwierzyć w wariactwa, o których mi opowiedział. Zwłaszcza kiedy zauważyłam, że mają odrobinę sensu. Na czele dziwactw, które potwierdzają jego słowa stało moje poczucie bezpieczeństwa…

- Nie potrafisz… – stwierdził uciekając wzrokiem w inną stronę. Kiedy jego oczy z powrotem utkwiły spojrzenie w moich nie mogłam odeprzeć uczucia, że był załamany.

Załamany i szalony, pamiętaj, przypomniałam sobie.

- Ja… Naprawdę, to nie ma sensu! – krzyknęłam przegrana. Sporo myślałam nad jego słowami, ale nigdy nie znalazłam w nich czegoś, co mogło by wyjaśnić tę całą chorą sytuację. – Nie zapomniałabym swojego narzeczonego. – powiedziałam, pewnie spoglądając mu w oczy.

Chłopak znowu spuścił wzrok, jednak kiedy go podniósł miałam wrażenie, że walczy ze sobą. Zastanawia się, czy zrobić to, co chodzi mu po głowie, czy odpuścić. Jego wzrok, który zdawał się mnie kusić zdawał się przeszywać mnie na wskroś, tak jakby przez oczy zaglądał mi do duszy.

W jednej chwili, zbyt krótkiej bym mogła zareagować, przyciągnął mnie do siebie i pocałował. Czas jakby się zatrzymał. Myśli pojawiały się zbyt szybko bym mogła się na którejś zatrzymać, lecz większość z nich nie wygłaszała sprzeciwu. Moje ciało również. Chciałam tego, może nie otwarcie lecz podświadomie.

Wtedy poczułam jak jakaś zapomniana cząstka mnie czekała na tą chwilę, na ten pocałunek. Policzki zapiekły mnie mocno, w brzuchu poczułam motyle, a w głowie kręciło się na tyle, że musiał mnie podtrzymać, bym nie upadła.

Kiedy oderwał się ode mnie poczułam… żal? Nie wiedziałam z jakiego powodu. Nie wiedziałam, dlaczego chłopak, którego jeszcze przed chwilą się obawiałam jak ognia, teraz sprawił, że poczułam coś, czego jeszcze nigdy chyba nie czułam. Choć nie przypominam sobie rzeczy, o których mówił czuję, że smak i zapach jego ust są mi dobrze znane.

Kiedy uspokoiłam się nie mogę powstrzymać wściekłości i gniewu jakie do mnie napływają. Jak?! Jak on śmiał to zrobić?!

Złość, którą wtedy czułam do niego znalazła sobie towarzysza w moim zawiedzeniu się własną osobą. Byłam zła na siebie, że go nie odepchnęłam, byłam zła za to, że tego chciałam. Nie wiem, co bardziej mnie denerwowało: on, czy moje zachowanie.

Chyba zauważył mój gniew, bo chciał dotknąć mojego policzka, tak jak planował zrobić to wcześniej, jednak moja odpowiedź na jego gest pozostała nie zmienna. Tym razem zareagowałam nawet agresywniej. Uderzyłam go w ramię, jednak nawet ja widziałam jak słabą mam siłę. Ten fakt jedynie mnie rozgniewał. Byłam zbyt słaba by nawet się wyżyć na tym idiocie!

Chciałam się spróbować jeszcze raz, chciałam go uderzyć znowu, tym razem mocniej i może przy odrobinie szczęścia pozbyć się tych targających mną uczuciami. Jednak kiedy miał dostać cios w ramię, złapał mnie i przytrzymał za ramiona bym nic nie mogła zrobić.

Chciał mnie uspokoić, ale na to było już za późno. Wyszarpałam się, odepchnęłam go, szybko złapałam torebkę i zaczęłam iść w stronę domu, z ustami zaciśniętymi w wąską kreskę. Usłyszałam jego kroki za sobą, więc lekko przyspieszyłam. Poczułam jego uścisk na nadgarstku, tym razem silniejszy, obrócił mną przodem do chłopaka. Chwilę tak trzymał mnie za rękę. Choć wyglądało to tak jakbyśmy tam stali pół godziny w rzeczywistości minęło zaledwie kilka sekund.

Szybko zobaczył moją złość i wypuścił mój nadgarstek ze swojego uścisku.

- Nigdy więcej mnie nie dotykaj! – wyplułam słowa z niesamowitą ilością jadu. Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w dalszą drogę. – Zostaw mnie wreszcie!

- Megan. – usłyszałam błaganie w jego głosie, jednak je zbyłam.

Odwróciłam głowę przez ramię i krzyknęłam będąc kilka dobrych metrów od niego:

- Nigdy.

***

- Dziękuję, że przyszłaś na to spotkanie. – uśmiechnęłam się na jego słowa. Jak mogłam opuścić taką okazję, by wyrwać się z domu choćby na chwilę? Jeszcze w towarzystwie takiego sympatycznego chłopaka jak ten. Wprawdzie nie znałam go, ale z tego, co zdążyłam zaobserwować naprawdę był sympatyczny.

- To nic, naprawdę. – upiłam łyk herbaty z filiżanki. Przymknęłam na chwilę oczy by móc lepiej rozkoszować się smakiem, kiedy je otworzyłam zauważyłam, że chłopak cały czas mi się przygląda. Miał na twarzy przyjemny uśmiech, jeden z takich, który sprawia, że samemu chce się wyszczerzyć.

Zanim jednak zdążyłam coś powiedzieć, szatyn odparł:

- Właśnie sobie uświadomiłem, że nie zostaliśmy sobie odpowiednio przedstawieni. – uśmiechnęłam się lekko. – Jestem Arian Wills. – właśnie piłam herbatę, szybko przełknęłam, o mało co się nie zadławiłam.

- Jakie ciekawe imię. Jestem Margaret Mc'Cras, ale wnoszę, że już to wiesz. – stwierdziłam cicho.

- Dziękuję. Nawet ma ciekawe znaczenie. – pokazał dwa kciuki do góry i wyszczerzył się lekko.

- Naprawdę? – uśmiechnął się.

- Podobno oznacza „złote życie”. – zrobił gestem dłoni cudzysłów. – Ale osobiście nie wierzę w takie gadanie. Nie wierzę w przesądy, ani tego typu bzdury. – skrzywił się.

- Osoba o takim imieniu raczej powinna. – uśmiechnęłam się. – Inaczej ta wróżba się nie spełni.

Rozmawialiśmy jeszcze pół godziny. Było już dosyć późno, więc wspólnie postanowiliśmy opuścić kawiarnię, w której odbywało się nasze spotkanie, pożegnać się i pójść do domu. Kiedy Arian płacił za rachunek, prześmignął mi dziwny obraz. Była to moja podobizna, moje zdjęcie w jego portfelu.

Poruszyłam się niespokojnie na krześle.

Może się pomyliłam, to mogła być jego dziewczyna, narzeczona, może nawet matka? Choć szczerze mówiąc dziewczyna była zbyt młoda, by mogła być jego rodzicielką. Jestem też pewna, że Arian nikogo nie ma. Mógł kogoś mieć, w to nie wątpię, ale skoro nie byli już ze sobą razem, to po co nosił by jej zdjęcie.

Chciałam wypytać chłopaka, o postać ze zdjęcia, jednak musiałam poczekać aż odejdzie kelnerka. Niecierpliwie odprowadzałam ją wzrokiem aż zniknęła po drugiej stronie sali. Szybko podeszłam w stronę chłopaka i zagadnęłam:

- Nie mówiłeś mi, że masz kogoś.

Wyszliśmy z kawiarni ramię w ramię, wtedy się do mnie odwrócił i ze wzruszeniem ramion wyznał:

- Bo nie mam. – uśmiechnął się pokrzepiająco. Chciał kontynuować swój pochód, ale ja nie zamierzałam odpuścić tak łatwo.

- W takim razie kim jest dziewczyna, której zdjęcie nosisz w portfelu? – wykrzyczałam, próbując przekrzyczeć odgłosy ulicy.

Zielonooki zatrzymał się, więc również i ja stanęłam.

Spoglądając na jego twarz widziałam odbicia świateł samochodów, tego neonowego szyldu po drugiej stronie ulicy i piorunów, które ukazały się gdzieś nad krajobrazem tego miasta. Deszcz pojawił się niedługo potem mocząc moje ubranie i niszcząc fryzurę. Jednak pomimo chłodu jaki czułam nie ruszyłam się nawet o milimetr. Arian zresztą również. Widziałam w jego twarzy chęć powiedzenia mi czegoś, czułam, że już wygrałam i dowiem się prawdy. Wtedy to wszystko zniknęło i na jego twarzy zagościł stoicki wręcz spokój.

- Chodźmy gdzieś, przeziębisz się. – zaproponował, ale żadne z nas nie wykonało kroku.

Zmarszczyłam brwi. Co mogło być aż tak dziwne, że nie chciał mi powiedzieć? Może ma dziewczynę i boi się wyznać mi prawdy? Kto wie, może nawet być zaręczony! W końcu ja zawsze mam zły gust jeśli chodzi o chłopaków.

- Znasz ją lepiej niż ktokolwiek inny. – jego nagła wypowiedź sprawiła, że zdziwienie malujące się na mojej twarzy jedynie się powiększyło. – Ba, nawet lepiej niż ja. – uśmiechnął się ukazując śnieżnobiałe zęby, które tworzyły dość duży kontrast do ciemnego, wieczornego krajobrazu miasta podczas burzy. – Ma na imię Margaret Mc'Cras i byliśmy zaręczeni.

***

On w to wierzył. Wierzył, że mogę być ją. Jego narzeczoną, która zniknęła bez wieści. Jakkolwiek głupio to brzmi.

Sama nie wiedziałam czy ufam jego słowom, były nieprawdopodobne, jednak fakt, że wiedział o mnie wszystko, wiedział o mojej rodzinie i wiedział o rzeczach, których nigdy nikomu nie wyjawiałam powodował, że chciałam mu uwierzyć. Jak jednak miałam to zrobić?

Jakim cudem miałabym go nie pamiętać?

Nic nie trzymało się kupy, cała ta historia była niewiarygodna. Fantastyczna.

Długo opowiadał mi o tym gdzie byliśmy, co robiliśmy, jakie mieliśmy wspaniałe wspomnienia i choć nie jestem w stanie uwierzyć w prawdziwość tego wszystkiego to jednak strasznie chciałabym spróbować. Te wspomnienia były w pewnym sensie moim wyobrażeniem na temat tego jak moje idealne życie powinno wyglądać.

Czary nie istnieją, więc jak miałabym zapomnieć? Nie miałam żadnego wypadku, ani też nie choruję na żadną chorobę, która mogłaby to powodować. Po resztą, wujo powiedziałby mi, gdybym magicznie „zapomniała”, prawda?

Po powrocie do domu od razu zagaiłam do Richa na temat tej całej akcji:

- Wiesz co mnie dzisiaj spotkało? Pewien chłopak powiedział mi, że był moim narzeczonym. – choć na twarzy wuja wykwitł niepokój, postanowiłam kontynuować. Choć nie powiem, musiał się zdziwić tą sytuacją, zresztą kto by tak nie zareagował? – Wiedział o mnie więcej niż kto inny i to rzeczy, których nie wyjawiałam nikomu. – zdjęłam płaszcz, który całe szczęście nie był już aż tak przemoczony.

- Naprawdę? – zdziwił się, choć wyglądało to tak jakby nie pasowała mu ta rozmowa, a ja nie mogłam dojść czemu. Przecież to nic wielkiego, bardziej bym oczekiwała by niedowierzał jak ja i wydzierał się bym zadzwoniła na polciję. On jednak zachowywał się niemożliwie spokojnie.

- Może się zaręczyłam i kompletnie o tym zapomniałam? – zaśmiałam się lekko, ale z niewiadomych dla mnie przyczyn wujo nie podzielał mojego humoru. Zamiast tego zbył mnie i poszedł do swojego gabinetu jak zwykł robić. Chwilę patrzyłam jak odchodzi po czym pełna zdziwienia i obaw udałam się do swojego pokoju.

***

Kiedy wróciłam do domu nie potrafiłam myśleć o niczym innym jak o Arianie i o tym jak bardzo namieszał w moim życiu w ostatnim czasie.

Nie spodziewałam się go spotkać przed budynkiem mojej szkoły. Nasze pierwsze spotkanie odbyło się w kawiarni. Zaprosił mnie tam kiedy wpadł na mnie na ulicy wytrącając mi książkę z ręki. Nazwał mnie wtedy Margaret. Kiedy spytałam skąd zna moje imię on tylko się uśmiechnął i rzucił, że jest medium. Wtedy się z tego śmiałam nie wiedząc, że zna mnie on lepiej niż ktokolwiek inny. Na drugi dzień spotkaliśmy się w umówionej kawiarni. Tamtego dnia opowiedział mi prawdę. Wciąż zastanawiam się, co by się stało, gdybym nie spytała o tamto zdjęcie. Jednak to się stało. Mogę nawet powiedzieć, że cieszę się, że mi o tym powiedział, jakkolwiek nierealistyczne były jego opowieści.

Sam rzekł, że nie wierzy w magię, jednak jak inaczej wyjaśnić to wszystko? Kiedy nie ma już słów by określić to całe zdarzenie najprostszą i jednakowo najbardziej nieprawdopodobną odpowiedzią jest magia.

Osobiście nie wiem czy w nią wierzę, czy wierze w tę historię.

Westchnęłam spoglądając na odbicie w lustrze. Potrzebowałam snu, jutro będę musiała wstać wcześniej niż robiłam przez całe wakacje, więc powinnam udać się na spoczynek już w tej chwili. Wzięłam głęboki wdech, zamknęłam oczy wyrzucając z siebie wszystkie zmartwienia, po czym na powrót otwierając oczy.

***

Minęło już cztery dni, jeśli nie liczyć rozpoczęcia roku szkolnego. Cztery dni, podczas których zauważyłam, że oddalam się od swoich znajomych ciągle będąc rozkojarzona i nieobecna. Wiadomym jest, co zajmuje moje myśli. Jak miałabym myśleć o czymś innym?

Od jutra zaczyna się weekend i mam nadzieję zaszyć się z dala od siebie i przemyśleć wszystko jeszcze raz od nowa. Jednak zanim to nastąpi muszę wytrzymać jeszcze cały dzień w szkole i postać się nie podpaść nikomu.

Byłoby o wiele łatwiej, gdyby Arian nie chodził do mojej szkoło, a jak się okazało od tego roku do niej uczęszcza. Jest w równoległej klasie i chociaż tyle mam spokoju. Przynajmniej na lekcjach czuję się spokojna.

Za to na przerwach, nieważne gdzie się udam czuję jakby on podążał tam za mną. Co nie jest w większości prawdą. Jednak tego dnia znowu na siebie wpadliśmy.

Właśnie zmierzałam do moich przyjaciół, którzy stali wszyscy pod szafką Maxa i rozmawiali wesoło. Jednak zanim miałam okazję by do nich podejść drogę zablokował mi nie kto inny jak Arian.

- Musimy porozmawiać. – rzucił opierając się o ścianę po mojej prawej. Skrzyżował ramiona i czekał na moją odpowiedź, która nie nadchodziła.

Rozejrzałam się dookoła po czym założyłam jeden kosmyk za ucho, który wypadł z moich wysoko upiętych włosów. Przygryzłam dolną wargę po czym szybko sprawdziłam czy nam się ktoś przygląda. Całe szczęście każdy był czymś zajęty by zauważyć, że w naszej pogawędce jest coś dziwnego.

- Okey, ale nie tutaj. – rzuciłam szybko.

- W takim razie gdzie? – na jego twarzy pojawił się grymas niezadowolenia, ale zbyłam go.

- Spotkajmy się w tamtej kawiarni, dobrze? Jutro wieczorem. – zobaczyłam jak ledwie zauważalnie kiwa w moją stronę głową, po czym oddaliłam się w stronę przyjaciół, nie oglądając się nawet razu czy odprowadza mnie wzrokiem.

- Hej. – rzuciłam uśmiechając się słabo i stając obok Mii.

- O czym tam rozmawialiście? – spytała Sophie, a ja miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Ona widziała.

- O-o niczym. – wzruszyłam ramionami. – Zapytał mnie o drogę do biblioteki. To wszystko. – rzuciłam modląc się bym mój głos zabrzmiał jak najbardziej obojętnie jak to możliwe.

- Taaak. Jaaasne. – Sophie uśmiechnęła się, a ja poczułam jak cała krew odpłynęła z mojej twarzy. Muszę popracować nad techniką ściemniania

- Chodźmy już w stronę klasy. Nie chcę się spóźnić. – powiedziałam odwracając się od nich i szybkim krokiem zmierzając w stronę celu.

Już ucieszyłam się kiedy usłyszałam kroki moich przyjaciół za mną, jednak moja radość szybko wyparowała, gdy usłyszałam za sobą głos Maxa:

- Nigdy nie obchodziło cię by być na lekcji na czas. Skąd taka zmiana? Czyżbyś unikała kogoś? – spojrzałam w tył przez ramię by ujrzeć jak na twarzy mojego przyjaciela wykwita ogromny, triumfalny uśmiech.

- Chyba kogoś unika. – Sophie szturchnęła Maxa w ramię i się uśmiechnęła.

- Kogoś. – zakaszlała Mia.

Zacisnęłam usta w wąską linię i udałam, że nie słyszałam komentarzy moich znajomych.

Przez resztę dnia zdołałam się powstrzymać od myślenia na temat Ariana. Nie było łatwo, ale odrobina siły woli i da się o wszystkim zapomnieć. Nawet o tak dziwnych i może nawet przerażających rewelacjach, jak te.

Kiedy opuszczałam budynek szkoły przywitał mnie piekący blask słońca. Przysłoniłam sobie niebo ręką i głęboko westchnęłam. Zapowiadało się naprawdę gorące popołudnie. W takich chwilach zwykłam myśleć o wyjściu gdzieś z przyjaciółmi, w końcu nie warto marnować ani chwili z życia. Jednak dzisiaj nie chciałam spędzać czasu w zatłoczonych miejscach, w tłumie… Pragnęłam zamknąć się w pokoju, rzucić się na łóżko i patrzeć w sufit tak długo, aż nie nadejdzie noc.

Coś wewnątrz mnie powtarzało, że to zły pomysł, ale zwykłam takie przeczucia odpychać od siebie daleko. Jak jednak miałabym tego teraz dokonać jak czułam nieposkromione uczucie, że to może być ostatni raz jak ich widzę? Skąd to kuriozalne uczucie? Przecież wszystko zaczęło mi się układać, wyszłam z depresji, mam przy sobie moich najlepszych przyjaciół. Ariana i całe to zamieszanie z nim związane mogę zaliczyć do kryzysów krótkotrwałych, tak sądzę… Mniejsza z tym. Powinnam być szczęśliwa! Dlaczego więc nie jestem? Dlaczego nie potrafię cieszy się tym, co mam?

Spojrzałam na moich przyjaciół razem wychodzących z budynku szkoły. Uśmiechnęłam się smutno.

Ciekawe czy w ich życiu nie zmieniłoby się nic, gdyby mnie z nimi nie było.

Zmarszczyłam brwi i skarciłam się w myślach. Pokręciłam głową i spuściłam wzrok na swoje stopy. Uspokój się, Megan, powtarzałam sobie. Życie się nie kończy na tym dniu. Będą jeszcze kolejne. Kto wie, może nawet piękniejsze?

Uśmiechnęłam się spoglądając dumnie w stronę zatłoczonej ulicy. Jakaś kobieta z dzieckiem w wózku szła chodnikiem z opiekuńczym uśmiechem spoglądając na swoją pociechę. Kilka kobiet w salonie fryzjerskim po drugiej stronie ulicy chichotało wesoło pokazując sobie nawzajem jakieś artykuły w kolorowych pisemkach. Tuż obok szła para z małym chłopczykiem, który niósł jeszcze mniejszego pieska.

Życie nie kończy się na tym dniu.

- Nadejdą jeszcze kolejne dni. – szepnęłam do siebie.

Nawet nie zauważyłam jak obok mnie znalazła się Mia. Dotknęła mojego ramienia i z niepewnym wyrazem twarzy powiedziała:

- Wszystko w porządku? – w jej głosie wyczułam troskę, co sprawiło, że jeszcze trudniej było mi ją okłamać.

- Tak, oczywiście. – uśmiechnęłam się wymuszenie.

Zawsze mówiłam im o wszystkim. Teraz jednak nie potrafię, co więcej, sądzę, że nie powinnam ich w to mieszać. Sama nie wiem czemu.

- Jesteś pewna? – tym razem pytanie padło ze strony Maxa.

Potrząsnęłam głową.

- Na sto procent. – uśmiechnęłam się kłamiąc ich w żywe oczy.

***

W kawiarni, przy stoliku, przy oknie siedział młody mężczyzna. Był zbyt zapatrzony w okno by zauważyć kelnerkę stojącą przy jego stoliku, czekającą na podanie zamówienia.

- Przepraszam? – powiedziała ciepło blondynka. Kiedy szatyn odwrócił się w jej stronę, jakby wyrwany z transu, nie mogła nic poradzić tylko uśmiechnąć się przyjaźnie. – Zamawia pan coś? – spoglądała to na niego, to na notes.

- Wodę. – rzucił krzywiąc się kiedy jego spojrzenie padło na powrót na okno. Widocznie na kogoś czekał. Kelnerka uśmiechnęła się i opuściła go by przynieść zamówienie.

***

- Hej, zamykamy. – powiedziała śmiejąc się lekko. Mężczyzna, któremu wcześniej podała wodę teraz wydawał się półprzytomny. Szczerze mówiąc nie zdziwiłaby się, gdyby okazało się, że zdrzemnął się tutaj.

- A, och tak. – obruszył się nagle rozglądając po lokalu. Zmarszczył brwi kiedy okazało się, że jest jedynym, a na wszystkich stolikach oprócz jego były poustawiane krzesła. Spojrzał ponad siebie i dostrzegł młodą dziewczynę z wielkim uśmiechem, spoglądającą na niego.

- Czekał pan na kogoś? – zapytała, kiedy zauważyła z jakim wyrzutem wpatrywał się w puste miejsca przy jego stoliku.

Szatyn długo nie odpowiadał, wydawał się być zajęty myśleniem nad czymś bardzo intensywnie, bowiem nawet nie zauważył jak blondynka usiadła na miejscu naprzeciwko niego. Podparła się łokciami na blacie i wyczekiwała odpowiedzi, która nie nadchodziła.

- Tak. – odparł jak wyprany z emocji, jednak Blake – bowiem tak miała na imię jasnowłosa kelnerka – wyczuła nutkę zawodu i smutku, kryjącą się za maską, którą przybrał na twarz.

- Dziewczyna? – spytała delikatnym głosem.

Szatyn podniósł na nią spojrzenie potwierdzając niemym gestem.

- Będzie lepiej. – pogładziła mu ramię uśmiechając się lekko. Jednak pomimo jej starań zielonooki pozostawał w kiepskim humorze.

- Skąd wiesz? – rzucił krzyżując z nią spojrzenie. Dziewczyna uśmiechnęła się słabo.

- Z doświadczenia. – skrzywiła się momentalnie patrząc bok. – Grunt, to mieć kogoś, komu można się wygadać. – jej twarz na powrót się rozpromieniła. – Jestem Blake Evans. – podała mu dłoń nad stolikiem, którą bez chwili zwłoki uścisnął.

- A ja jestem Arian Wills. – szatyn uśmiechnął się po raz pierwszy tego wieczora.

Życie nie kończy się na tym dniu, pomyślał.

Wskazówka:

svb, rg'H nv ztzrm!
hl ovg'h hgzig lfi tznv.
blf dzh gSrmprmt gszg'xsz xoVevi?
bz dzh mvevi lm nb ovevo!
yfg gsv Uzxg rh… gszg r'n prmw.
dzmmz yoLd blfI nrmw?
nvTzm zodzbh dzh z iLzxs
Gszg dzh yvuLiv r zkkilzxs
svi.
drgs nb nrMw zmw svi ylwb
dv xlfOw wvuvzg zmBylwb!
yfG mld hsv'h dvzp.
hsb zmw nvvp.
zmw ulItvguFo!
blf nrtsG dlmwvi dSzg hsv'h ulitlg.
yfg blf mvevi tfvhh.
fmovhh, r droo svok blf…
yfg mlgsrmt xlnvh uivv.
ivnvnyvi nv.

Jak się podoba rozdział? Szczerze, nie musicie słodzić jak był do kitu. Naprawdę… :(
Jeżeli podczas czytania zastanawialiście się aż do samego końca co to do licha jest, to spieszę z wytłumaczeniem. To były ostatnie chwile Megan z przyjaciółmi. Niezbyt udane, muszę przyznać. Jeśli chodzi o Ariana, to był on alternatywą jej życia jako normalny człowiek.  I jeżeli wciąż macie wątpliwości to Megan nie przyszła na spotkanie, dlatego że pojechała do Akademii. Ta scena jak patrzy się na tętniące życiem miasto dzieje się zanim idzie do domu, a jak dobrze wiemy podczas tej drogi zostaje Uświadomiona i zabrana do Akademii.
Przepraszam za to, że musicie czekać, żeby móc zobaczyć Meg czarującą i w ogóle mieć okazję by dowiedzieć się więcej o magii, ale ten rozdział musicie przyznać był nawet nie najgorszą odskocznią od tego, co wam tu zwykle serwuję. :P
W następnych rozdziałach będzie całkiem poważnie i niekoniecznie różowo, więc dałam Wam czas na wzięcie oddechu przed wrzuceniem Was na głęboką wodę. Szczerze mówiąc przyjemniej pisze mi się te poważniejsze wątki. Cieszę się jak dziecko kiedy wiem, że mogę do nich wrócić. Uśmiecham się od ucha do ucha i sobie myślę: ach, fabuła! xD
Ciekawi mnie czy ktokolwiek po rozwiązaniu zagadki z poprzedniego rozdziału wie już jak nazywać się będzie nowa tajemnicza postać w moim opowiadaniu. :D Skrzętnie upycham tam strzępki ważnych informacji i póki co, to jestem z siebie dumna! :P
Rozdziały specjalne o innych bohaterach będą w trochę dalszej przyszłości. Bowiem niektóre mogą być trochę zbyt „spojlerujące”. Na tym na przykład etapie nie wypada pisać całego rozdziału o Reynardzie, którego cała osoba jest jedną wielką tajemnicą. Mogłabym z miejsca wam wszystko opowiedzieć, ale czy to byłoby w jakikolwiek sposób satysfakcjonujące? Sądzę, że nie. Zatem proszę, byście byli cierpliwi i poczekali jeszcze trochę.
Tak więc proszę o wybaczenie i o wyrażenie swojej opinii! Niekoniecznie pozytywnej, wiem, że zawaliłam. xd